DRAMATERAPIA

Teatr jest elementem życia kulturowego już od dawna. Już od starożytności stanowił sposób wyrażania emocji, język ekspresji, pośredniczył między ludźmi i siłami wyższymi, czyli bóstwami mitologicznymi oraz chrześcijańskim Bogiem. Teatr był sposobem na uwolnienie od niepokojów oraz dawał poczucie wspólnoty. Jako forma wyrazu rytuałów religijnych, inicjacyjnych czy uzdrawiających obecny był w misterach szamańskich pierwotnych ludów różnych regionów świata. Od syberyjskich Tunguzów, Ewenków, Jakutów, Atłajczyków do mieszkańców Ameryki Północnej i Południowej. Teatr poprzez swoją atmosferę niezwykłości zmieniał potoczność w odświętność. Dawał możliwość doznania niezwykłych przeżyć. Działania teatralne stosowane są w różnych dziedzinach naukowych, przyrodniczych i humanistycznych, wspierających człowieka, czyli w psychiatrii, psychologii i pedagogice. Pedagogika w swych działaniach posługuje się dramą. Osobą prowadzącą jest pedagog, nauczyciel, animator, instruktor, ale również może być psycholog, jeżeli pracuje w placówce pedagogicznej. Uczestnicy tych zajęć to osoby pełnosprawne i  niepełnosprawne intelektualnie, fizycznie. Dzięki dramie można zmniejszać lub całkowicie eliminować agresję, nieśmiałość i specyficzne trudności w nauce. Drama jako metoda pedagogiczna ma na celu ułatwienie nauki, dojrzewanie społeczne, prowadząc do twórczego życia.  Drama umożliwia rozwijanie uczuć, emocji, pomaga doświadczać sytuacji, których nigdy nie moglibyśmy przeżyć w życiu codziennym. Poprzez nią osoba pełnosprawna, jak i niepełnosprawna jest w stanie wyrazić co tylko zechce. Podczas współpracy z osobami z niepełno sprawnościami podstawowe znaczenie ma improwizacja teatralna. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną przechodzą do improwizacji, zapominając tekstu. Ma to znaczenie dla samej kreacji i twórczości teatralnej.

(Źródło: „Echa ekspresji. Kulturoterapia w andragogice specjalnej” B. Borowska-Beszta)