Dziś chciałabym przybliżyć temat związany z choreoterapią.
Może zacznę od krótkiej historii. Terapia tańcem i ruchem powstała w latach 40
na terenie Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Pionierka metody, Marian
Chace pracowała z weteranami wojennymi, którzy nie chcieli “opowiadać” o swoich
doświadczeniach wojennych. Chace postanowiła zachęcić ich do wyrażenia w ruchu
tego, czego doświadczyli, gdyż miała poczucie, że “tylko słowa” mogą ograniczać
ekspresję.
Terapia tańcem i ruchem, inaczej nazywana choreoterapią
jest techniką należącą do szerokiego nurtu arteterapii, terapia ta opiera się na wykorzystaniu ruchu jako
procesu, który zwiększa fizyczną, psychiczną i duchową integrację człowieka.
Psychoterapia tym sposobem opiera się na założeniu, że ciało i psychika są ze
sobą połączone. Wszystkie stany psychiczne, które przeżywamy podczas życia
znajdują swoje odzwierciedlenie w cielesnym samopoczuciu, postawie ciała,
oddechu, napięciu, sposobie poruszania się. W związku z tym proces
terapeutyczny skupiony jest na nawiązaniu kontaktu ze sobą poprzez dotarcie do
swojego naturalnego ruchu, doświadczeniu go, a następnie refleksji i połączenia
tego, co zostało odnalezione w ruchu, z aktualną sytuacją lub historią życiową.
W Polsce
psychoterapia tańcem i ruchem rozwija się od lat zarówno w ośrodkach medycznych
jak i w praktyce prywatnej. Od 2007 roku istnieje Polskie Stowarzyszenie
Psychoterapii Tańcem i Ruchem czuwając nad standardami etycznej pracy, rozwojem
zawodowym i edukacją. Wszystkie terapeutki są certyfikowane przez Polskie
Stowarzyszenie i blisko z nim współpracują.
Żródło: opracowanie własne
na podstawie:
Konieczna E., „Arteterapia w teorii i praktyce” Impuls,
Kraków 2011Pędzich Z. , „Psychoterapia tańcem i ruchem: Terapia indywidualna i
grupowa” Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz