FILMOTERAPIA

Film jest definiowany jako ożywiona fotografia. Prawdopodobnie film stworzono w celu utrwalenia istnienia siebie oraz w celu wyrażenia buntu i niechęci wobec śmierci. Narodziny filmu miały miejsce 28 grudnia 1895 roku. W Paryżu bracia Lumiere - pionierzy kinematografii zaprezentowali w Grand Cafe krótkie filmiki.

R. Doroba uważa, że oglądanie filmów ma ogromny wpływ na ludzi. Widzowie dzięki filmom mogą doświadczyć wyjątkowych przeżyć. Niekiedy filmy dostarczają wzruszeń, strachu, rozśmieszają, wywołują różne emocje. Dziś również dzięki oglądaniu filmów możemy lepiej zrozumieć świat i samych siebie.

Film jako środek terapeutyczny został wskazany przez Gary’ego Solomona. Miało to miejsce w Stanach Zjednoczonych. Postać ta uważana jest za ojca filmoterapii. Kolejna osoba związana z tą terapią to B. Woltz. Ona również uważa, że film jest źródłem przeżyć. Bardzo ważne jest odpowiednie dobranie repertuaru filmowego do celów terapeutycznych. Szczególną ostrożność w tym doborze należy zachować w przypadku dzieci. Poprzez oglądanie filmów, a następnie ich omawianie terapeuta oraz uczestnik terapii są w stanie dojść do metaforycznego rozumienia różnych problemów. W Polsce filmoterapia stosowana jest od wielu lat, chociaż od samego początku nie była nazywana filmoterapią. Do rodzajów filmu (i jednocześnie środków filmoterapii) możemy zaliczyć takie materiały jak: filmy animowane czyli bajki, kreskówki o różnej tematyce, zazwyczaj z wyraźnym morałem; filmy dokumentalne i popularnonaukowe, w skład których wchodzą filmy edukacyjne o charakterze profilaktycznym; filmy fabularne o charakterze audiowizualnej powieści.

(Źródło: „Echa ekspresji. Kulturoterapia w andragogice specjalnej” B. Borowska-Beszta; https://polki.pl/zdrowie/medycyna-naturalna,na-czym-polega-filmoterapia,10388063,artykul.html )